MAIL 2010

Maart 2010

Aan alle sponsors en andere belangstellenden van het kindertehuis in Mae Taeng.
Het is weer tijd voor het halfjaarbericht vanuit Chiang Mai, Thailand met wat gebeurtenissen die zich in en rond het kindertehuis hebben afgespeeld.

Kort na de laatste mail in september werd ik in mijn guesthouse gebeld met de mededeling om direct naar het tehuis te komen. Er was een ongeluk gebeurd. Toen ik arriveerde kreeg ik het verhaal te horen dat tijdens een voetbalpartijtje een jongen bij een sliding zijn been had gebroken. Hij is naar het ziekenhuis gebracht waar hij enkele dagen moest blijven. Met een in gips verpakt been kwam hij terug. In de tussentijd kwamen de verhalen los over de ware gebeurtenissen die zich op het veld hadden afgespeeld. Er was niet alleen sprake van een sliding maar ook van (na)trappen op het slachtoffer dat buiten alle proporties was. Zoiets kan en mag je niet tolereren. Ik heb de dader voor een week naar zijn moeder gestuurd die een 5-tal kilometer verder in een hut woont. Daarom hoefde hij ook geen school te missen. Intussen was ook de moeder van het slachtoffer naar haar zoon komen kijken en zij wilde een schadevergoeding voor haar zoon. Dit is gebruikelijk hier overigens. Ik heb haar naar de moeder van de dader gestuurd en wanneer ik het goed heb begrepen, hebben ze de zaak geschikt op een bedrag van ca. 1000 baht (iets meer dan 20 euro). Over mijn kosten is zeer waarschijnlijk niet gesproken. Gelukkig had ik hem, via school voor ongevallen verzekerd. Na ongeveer 3 weken moest hij terugkomen in het ziekenhuis. Uit de röntgenfoto kon opgemaakt worden dat de 2 breuken weer aan elkaar zaten maar nog niet volledig waren genezen. Opnieuw in het gips. Bij terugkeer in het tehuis bleek dat moeder het hier niet mee eens was. Zij wilde dat het been met boskruiden zou zijn ingesmeerd en met spalken werd gesteund. Misschien een goede oplossing in de bergen wanneer er geen arts beschikbaar is maar niet voor een groot ziekenhuis in Chiang Mai. Maar hoe maak je dat een moeder duidelijk die alleen de Lisu-taal spreekt. Zelf met behulp van een whiteboard lukte het me niet maar dat kan ook aan mijn tekencapaciteiten hebben gelegen. De jongen wilde zijn moeder niet teleurstellen en vroeg of hij terug mocht naar het ziekenhuis om daar het gips te laten verwijderen. Van mij mocht hij maar ik ging niet terug en ik wist dat hij er dus ook niet naar toe kon. Na een paar dagen ging zijn moeder weer terug naar haar dorp. Toen ik later op de dag in het tehuis arriveerde bleek ook zoonlief mee naar huis te zijn gegaan. Ik heb begrepen dat daar het gips is weggehaald. Hij is trouwens niet meer teruggekomen ondanks dat ik hem nog een paar keer heb gebeld. Waarom is mij nog niet duidelijk. Inmiddels loopt het schooljaar hier op zijn eind. Dit jaar zal 1 jongen de school afsluiten en hij wil graag een vervolgopleiding volgen in de toeristische sector. Hierdoor zal hij het tehuis verlaten omdat de afstand te groot is om dagelijks heen en weer te reizen. Nu aan ons om te kijken of er voldoende budget is om deze 3-jarige opleiding te bekostigen. Jammer dat hij weggaat maar dat is nu eenmaal gebruikelijk en daar hebben we het tehuis voor opgezet. Op bijgevoegde foto ziet u een trotse leerling met zijn diploma.
In mijn laatste mail schreef ik dat de veestapel compleet is. Varkens, kippen en inmiddels ook een konijn. Eind vorig jaar zijn er op het terrein 9 jonge hondjes geboren. Of dat nog niet genoeg was kregen de kinderen ook nog 4 hondjes via de school om te verzorgen. Op 3 hondjes na, die naar de dorpen zijn meegenomen, hebben ze het niet overleefd. Of dat aan de drukke weg voor het huis heeft gelegen of aan de verzorging, ik weet het niet want ik heb me er niet mee bezig gehouden. Een verbeteringsproject in ieder geval voor volgend jaar. Helaas heeft ook een gekregen konijntje geen lang leven gehad. Ik kreeg ook nog een klacht van een van de buren. Een van mijn kinderen had met zijn katapult geschoten op de kippen van de buurvrouw. Ik heb natuurlijk direct het gebruik van de katapult verboden. Te snel eigenlijk want een paar dagen later kreeg ik een nieuwe haan die voor uitbreiding van de legkippenpopulatie moet zorgdragen. Een haan van de buren was hier niet blij mee en constant rond de ren aanwezig met bijbehorend gekraai en met aanvallen op de nieuwe haan. Toen de kinderen naar school waren heb ik zelf maar de katapult ter hand genomen. Het resultaat was dat ik toch een herhalingscursus bij de kinderen moet gaan volgen want alles werd geraakt behalve die haan.
De volgende dag hebben enkele kinderen het probleem maar zelf opgelost door de hanen met elkaar te laten vechten. Iets wat in Nederland niet geaccepteerd wordt maar hier doodnormaal is. Inmiddels hebben een aantal kinderen een eigen volkstuintje. Hier hebben ze wat groenten gezaaid. De tuintjes liggen op een strook achter het huis en aan de overkant van het stroompje waar de was wordt gedaan. Erg makkelijk dat het water dichtbij is want de plantjes moeten dagelijks water krijgen. Het zal u wel duidelijk zijn dat soms meer dan alleen de plantjes water krijgen.


Een aantal maanden geleden werd ik samen met de huisvader op de basisschool ontboden. Een paar van mijn jongens waren te enthousiast met de meisjes omgegaan. De daders, want zo worden ze hier direct gebrandmerkt, kregen een officiële waarschuwing. Bij herhaling worden ze van school verwijderd. Ik heb later bij de jongens nagevraagd wat er eigenlijk gebeurd was. Vanuit Nederlands oogpunt niets, misschien even de borstjes aangeraakt die de meisjes nog niet hebben, maar vanuit Thaise oogpunt is dit echt niet acceptabel. Een cultuurverschil. Tot slot wil ik weer iedereen bedanken die onze kinderen, studenten en ons tehuis heeft gesteund.
U weet het intussen, zonder uw steun kunnen wij niets beginnen. Hartelijk dank.

Augustus 2010

Aan alle sponsors en andere belangstellenden van het kindertehuis in Mae Taeng.
Opnieuw tijd voor een rondzendmail met gebeurtenissen van het afgelopen halfjaar. Gezien het grote aantal zaken dat zich heeft afgespeeld, is het maar het beste om de kalender te volgen zodat niets vergeten wordt.
Na mijn terugkeer eind april in het kindertehuis bleek dat er 3 kippen waren gestorven. De vermoedelijke reden was dat het heel erg warm was in die periode en de kippen daarom het loodje hebben gelegd. Omdat dat niet zeker was en er dus ook een andere oorzaak kon zijn waren ze niet meer geschikt voor consumptie. Helaas!
Het varken dat we nog hadden was vlak voordat de kinderen met vakantie naar hun dorpen gingen kunstmatig bevrucht. Helaas was de eerste poging niet succesvol. Na terugkeer van de kinderen moesten we het varken naar een boer brengen waar het opnieuw bevrucht zou worden. Dit ging op de Thaise wijze waar veel handkracht aan te pas komt. Jammer genoeg heeft het varken hierbij een van zijn poten gebroken. Van bevruchting kon daarom geen sprake meer zijn zodat het mes er aan te pas kwam. Consumptie was gelukkig wel mogelijk. Deze maand worden 2 nieuwe biggen aangeschaft.
Inmiddels lopen er veel kippen rond op het terrein. Beter gezegd hanen. Veel kinderen hebben een haan gehad of er zelf een gekocht. Hiermee willen zij misschien ooit hanengevechten gaan houden of weer doorverkopen. Ik vind er zelf niets aan maar je kunt niet alle zaken die je zelf niet leuk vindt verbieden, het is een cultuurverschil hoe zij met dieren omgaan. Dat dieren af en toe ook wat terug doen bleek toen een paar dorpsjongeren aan het jagen waren op bosvarkens. Een van het werd tijdens de jacht gebeten door een giftige slang en kon direct door naar het ziekenhuis voor behandeling. Hij mocht daar direct een paar weken blijven.

In juni is de jongste jongen van ons ook naar het ziekenhuis gebracht. Vrijdagmiddag was hij op school tijdens het spelen geraakt door een stuk touw. Dat kwam precies in zijn oog terecht. Naar het ziekenhuis in Chiang Mai op bijna 50 kilometer afstand. De specialist vond het beter om hem op te nemen en dagelijks te behandelen. Hij heeft een week in het ziekenhuis gelegen. Van zijn familie kon hij geen bezoek krijgen omdat zij te ver weg woonden en geen identiteitspapieren hebben. Zonder deze papieren mogen zij buiten hun district niet reizen. Via de telefoon kon hij af en toe wel contact hebben met een van zijn broers wanneer die in een omgeving vertoefde waar verbinding was. Zijn ouders wonen in de bergen waar geen telefoonverbinding mogelijk is. Zodoende ging een aantal kinderen bij toerbeurt na school op de brommer op bezoek. Ook ik mocht dagelijks de route naar het ziekenhuis maken. Gelukkig was de jongen via school voor een deel van de kosten verzekerd. De rest mocht de Thaise sociale dienst bijlappen. In totaal praten we dan over een bedrag van nog geen 200 euro voor een week in het ziekenhuis met behandeling.
Een tegenvaller kwam voor mij eind juni toen vier meisjes mij vertelden dat zij voorgoed naar huis wilden. Op mijn vraag waarom zij dan wel weg wilden kreeg ik eigenlijk geen antwoord. Toen ik zondagavond terug ging naar mijn guesthouse in Chiang Mai had ik de indruk dat het eigenlijk niet meer zo'n vaart zou lopen en zij zouden blijven. Helaas niet. Op maandagmorgen werd ik gebeld met de mededeling dat zij toch weg wilden. Ik als een haas er naar toe. Even als de zondag veel met de meisjes gesproken, zowel individueel als gezamenlijk. De meisjes hebben mij duidelijk gemaakt dat er zeker geen enkele sprake was van wat voor toenadering op welk gebied dan ook en door wie dan ook. Ook een tante van een van hen is nog langsgekomen en heeft met haar nichtje gesproken. Eerst op een rustige wijze, later ging het meer de Lisu-stijl op! We zijn nu aan het bekijken welke nieuwe meisjes die op de wachtlijst staan kunnen opnemen.
Het nieuwe schooljaar zijn we begonnen met 19 kinderen.

Er is 1 nieuwe jongen meegekomen van 13 jaar die in de 1e klas van de basisschool is begonnen! Hij heeft alleen het afgelopen jaar op een school in de bergen gezeten. Wat hij daar heeft gedaan is mij niet duidelijk want hij kon nog niet zijn eigen naam schrijven! Een jonger zusje van circa 6 jaar heb ik niet opgenomen. Gezien het leeftijdsverschil met de 4 andere meisjes vond ik het onverstandig om haar in het tehuis te halen. De vader van deze kinderen leeft mogelijk in Birma. De moeder heeft een nieuwe relatie en die wilde de kinderen niet hebben! Waar zij wonen is mij niet duidelijk. Ik verwacht niet dat deze jongen, gezien zijn leeftijd, zowel de basis- als de middelbare school zal doorlopen maar ik hoop dat hij wanneer hij bij ons te zijner tijd weggaat toch kan lezen en schrijven en wat kan rekenen. Zijn toekomst zal voor onze begrippen zorgelijk zijn maar van deze kinderen zijn er hier veel.
Een andere jongen is na de basisschool gestopt. Dit verwonderde mij niet. Hij had geen zin meer om naar de middelbare school te gaan. Jammer maar dit is zijn keuze en wij willen geen kinderen die tegen hun zin bij ons wonen en geen motivatie hebben om te leren. Twee andere jongens zijn terug naar hun respectievelijke moeders die op slechts enkele kilometers van het tehuis wonen. Zij blijven naar school gaan. Een van hen komt nog regelmatig langs en vertelt dan dat er thuis eigenlijk weinig te eten is. Dikwijls eet hij mee en regelmatig neemt hij eten mee naar huis. Ook de kosten voor school betalen wij nog voor hem. Hij is thuis gaan wonen omdat zijn moeder alleen met een jonger zusje woont en hij haar op zaterdag helpt met werken op het land. Ook vindt hij dat er een man in huis behoort te zijn. Zijn oudere broer woont nog wel bij ons.
Op dit moment is de Thaise regering bezig met het controleren van alle kindertehuizen. Elk huis moet onder verantwoording staan van een Thaise stichting. Omdat wij alleen een Nederlandse stichting hebben, zijn wij inmiddels bezig om hier een stichting op te richten. Ik kan u wel verklappen dat er heel wat administratieve rompslomp bij komt kijken. U klaagt in Nederland wel eens over bureaucratie, nou dan moet u hier maar eens langskomen. Zelfs het maken van een stempel met logo is voorgeschreven. Ook ik moet een aantal brieven overleggen. Via de(Nederlandse) stichting wordt er hard aan gewerkt om alles in orde te maken. Ik hoop dat alles lukt.
De laatste weken is een aantal oudere jongens aan het werk bij het bedrijf van de dochter van de huiseigenaar. Zij verdienen daar 4 euro per dag mee. Om 06.00 uur vertrekken zij en komen om 19.00 uur weer terug. Een paar jongens die volgend jaar het liefst willen gaan werken heb ik gevraagd of zij dit straks elke dag willen doen. De twijfel is nu groot bij hen.

Een paar weken geleden heb ik op zondag de kinderen een Nederlandse maaltijd aangeboden. Kip op de barbecue en frietjes. Appelmoes heb ik in de winkels niet kunnen vinden. De frieten werden al geproefd voordat ze gebakken waren. Ze vonden het allemaal erg lekker. U zult vast wel begrijpen dat bij deze maaltijd ook rijst op de tafel stond. Zonder rijst is er gewoon niet gegeten.

Tot slot wil ik iedereen opnieuw hartelijk bedanken voor uw steun en donaties.
Eind september kom ik weer voor een aantal weken naar Nederland. Ik hoop velen van u weer te ontmoeten.

Rekeningnummer NL85INGB0004670204 e-mail hilltribeschildren@outlook.com
De Stichting is door de Belastingdienst aangemerkt als Algemeen Nut Beogende Instelling(ANBI)