MAIL 2009

Februari 2009

In mijn laatste infobrief van september/oktober 2008 ben ik vergeten om iedereen te bedanken voor alle hulp die wij hier hebben gekregen. Door daar nu mee te beginnen, kan ik die fout in ieder geval niet meer maken. Bij dezen wordt u dus hartelijk bedankt.
Na mijn terugkeer begin november in het kindertehuis trof ik dezelfde kinderen aan. Hier in Thailand moet je je niet verbazen wanneer er gewoon iemand meekomt met zijn broer of buurjongen. Als er ruimte is kan dat soms maar dan vanzelfsprekend onder de voorwaarde dat ze zich aan de regels houden zoals dagelijks naar school gaan.

Huisvader

Als eerste belangrijke gebeurtenis is er de vervanging van de huisvader. Ik had al eerder vastgesteld dat zijn interesse om voor de kinderen te zorgen afnam. Eind november zijn wij uit elkaar gegaan. Ik heb hem nog kunnen helpen aan ander werk evenals woonruimte in Chiang Mai zodat hij niet op straat terecht kwam. Ik wilde dat met hem alles goed geregeld was aangezien zijn jongere zus en broers ook bij mij wonen. Hoewel zijn zorg op het eind wat minder werd, heeft hij toch veel goeds gedaan voor het huis en met name bij de opstart.
Omdat ik zijn vertrek eerder voelde aankomen had ik al wat contacten gelegd om te zien naar een nieuwe huisvader. Diegene die ik op het oog had is ook gekomen. De kinderen zijn blij met deze nieuwe man. Een aantal van hen kende hem al omdat hij o.a. werkzaam was op de plantage bij het vorige kindertehuis in Pang Hang. Peram, zoals hij heet komt uit het noorden van Myamar en is 34 jaar oud. Hij spreekt goed thais en verstaat ook wat Lisu, in ieder geval meer dan ik. Hij werkt hard en laat niet over zich lopen en dat is in een huis met 17 jongeren beslist noodzakelijk.

Aandacht nodig

Een 2e bijzondere gebeurtenis was het overlijden van de moeder van een van de kinderen. Na een kort ziekbed is zij eind december gestorven. Na het overlijden was de jongen snel weer terug bij ons. Vooralsnog was er weinig aan hem te merken maar ik zie nu dat hij het wat moeilijker heeft. Hij vraagt meer aandacht en dat krijgt hij natuurlijk ook. Omdat de komende maand de lange zomervakantie begint, zal ik op korte termijn met zijn zus gaan praten om te overzien wat er met hem in die periode gebeurt. Zijn vader zou een paar jaar geleden zijn overleden in Myamar maar dat is niet helemaal zeker! Ook voor een paar andere kinderen moet eerst gekeken worden waar zij de vakantie gaan doorbrengen. Ik zal dus op een soort huisbezoek gaan hoewel ik bang ben dat het woord huis soms te hoog gegrepen is.
Laatst kreeg ik zelf bezoek van het dorpshoofd. Hij maakte opmerkingen over het rijgedrag van diverse kinderen op hun fiets en dat ze aan beide kanten van de weg reden. Daarnaast waren er een aantal fruitbomen achter de school geplukt. Wie zo ijverig was is onbekend maar een aantal van mijn kinderen zouden hebben kunnen helpen. Foei natuurlijk! Ik was het volledig met hem eens dat dat niet kon. Navraag bij de kinderen leerde dat zij dat niet zien als plukken maar dat ze gewoon trek hebben in wat fruit. In de dorpen waar zij vandaan komen is dat de gewoonste zaak van de wereld. Ik vroeg het dorpshoofd of hij dat ooit gedaan had toen hij jong was. Een grote glimlach was het enige wat hij liet zien.

Fietsen

Over de fietsen gesproken trouwens! Ik kreeg eind vorig jaar na de laatste mail een geweldig aanbod om een aantal bromfietsen te kopen zodat de kinderen hierop naar school konden gaan. Toen ik op het punt stond om er een paar te kopen, kregen eerst de leerlingen van de lagere school een (hele) oude fiets om te gebruiken. Een paar dagen later gebeurde hetzelfde met de middelbare school. Deze fietsen waren nieuw maar van Thaise kwaliteit! Het gevolg is dat zij naar hartenlust kunnen sleutelen aan deze fietsen. Met het aangekochte gereedschap en nieuwe onderdelen wordt de levensduur hopelijk wat verlengd. Ik heb liever dat ze op deze fietsen hun technisch inzicht uitproberen dan straks op de bromfietsen die er toch zullen moeten komen. Uitstel is beslist geen afstel. En op het rijgedrag heb ik de jongens natuurlijk aangesproken. Misschien dat het helpt.

De nieuwe plannen

Ik krijg veel verzoeken om kinderen in het tehuis te laten wonen. Op dit moment ontbreken de financiële middelen om uit te breiden. Er zijn wat vissen uitgezet om met name een huis voor meisjes te openen maar het groene licht brandt nog niet. Mogelijk zijn er wat goedkopere alternatieven die we kunnen uitvoeren maar daar wordt nog over nagedacht. Een huis opstarten waar meisjes kunnen wonen en van waar zij naar school kunnen gaan kost ongeveer 10.000 euro per jaar! We hoeven beslist niet bang te zijn dat er onvoldoende belangstelling voor is. Maar uiteraard kunnen we alleen uitbreiden of iets opstarten als er ook structurele geldstromen zijn om dit in de toekomst te kunnen blijven garanderen. Misschien kunnen we als alternatief beginnen met een kleine groep die mogelijk later uitgebreid kan worden.
Naast het kindertehuis ondersteunt de stichting nog een aantal studenten. Onder hen 2 wezen die worden ondersteund bij hun studie aan een technische school. Zowel financiële- als morele ondersteuning is gewoon nodig. Het zijn 2 jongens van 17 en 16 jaar die vlak bij een grote stad zijn komen te wonen na jaren in een klein dorpje te hebben gewoond. Ik ben blij dat zij van de sigaretten en drank af kunnen blijven. Er wonen al veel te veel voorbeelden in en rond Chiang Mai die dat niet kunnen.

Sponsors in Thailand en in Dordrecht

De afgelopen periode hebben veel mensen het huis bezocht. Ik heb hier met de kinderen over gesproken en uitgelegd dat de bezoekers dikwijls sponsors zijn, die graag willen zien waar hun geld aan wordt besteed. Soms verzamelen zij voor vertrek ook geld in bij familie, vrienden en collega`s voor het kindertehuis. Daarnaast heeft het bezoek ook nieuwe sponsors opgeleverd waar wij natuurlijk ook erg blij mee zijn.
Aan het eind van deze maand wordt er een sponsorloop gehouden ten behoeve van ons kindertehuis. Een paar leerlingen van het Johan de Wit gymnasium in Dordrecht hebben hiervoor het initiatief genomen. Laten we hopen dat het een groot succes wordt.

Tot slot nog 2 zakelijke mededelingen:

Onze Stichting "Hill Tribes` Children" is door de belastingdienst aangemerkt als een ANBI, hetgeen wil zeggen dat giften aan onze stichting aftrekbaar zijn voor de belastingen. Verder is de nieuwe website klaar. Deze is te bereiken via: www.hilltribeschildren.nl Een nieuwe naam was nodig omdat ook de naam van de stichting zo luidt.

September 2009

Opnieuw een halfjaar bericht uit Thailand. Laat ik maar beginnen met het positieve nieuws.
Op 14 juni jl. hebben de vrouwelijke bewoners van ons terrein een nieuw meisjeshuis/kamer geopend.
Dankzij een gift van een stichting uit Rotterdam en na toestemming van het stichtingsbestuur kon ik direct na mijn terugkeer in april aan de slag om een klein huisje te laten bouwen. Hoewel het huisje genoeg ruimte heeft om ongeveer 10 meisjes in onder te brengen heb ik uit budgettaire overwegingen het aantal tot dusver moeten beperken tot 4. Bij de bouw kom je allerlei zaken tegen waar je direct over moet beslissen. Waar, hoe hoog, welke kleur, materiaal, elektriciteit, enz. enz. Zaken waarvan iedereen weet dat deze niet tot mijn favoriete bezigheden behoren. Blijkbaar heeft Boeddha vanuit de nabijgelegen tempel meegekeken en de bouwers geadviseerd om vooral hun eigen kennis te gebruiken zodat het resultaat zeker gezien mag worden. Het huisje is sober maar in vergelijking met de hutten waaruit de kinderen komen, is het een grote verbetering voor hen. De 3 nieuwe meisjes komen uit dezelfde streek vanwaar ook de meeste jongens komen. Twee van hen hebben allebei een broer die al in het tehuis woont. Een meisje is wees en woonde bij een oma. In het begin waren ze een beetje bang voor zowel mij als voor de huisvader maar dat is inmiddels volledig omgedraaid. De opening ging gepaard met een klein feestje. Vorig jaar bij de opening van het tehuis is dat achterwege gebleven dus konden we het dit jaar niet maken om het opnieuw niet te doen. De party werd afgesloten met een karaoke. Ook ik kon mijn zangtalent tonen. De meningen hierover waren zacht gezegd zeer verdeeld.
Jammer was dat aan het eind van dezelfde week dat het huisje werd geopend het oudste meisje (19 jaar) het blijkbaar verstandig vond om 's morgens om 5 uur met haar vriendje mee te gaan en niet terug te keren. Ze zat in de laatste klas van de middelbare school en wilde oorspronkelijk voor verpleegster gaan studeren. Haar plotselinge vertrek was voor iedereen een grote verrassing. Ook haar 2 jongere broers wisten van niets. Ik heb later zowel haar moeder als de school geïnformeerd. Ook hier was sprake van een grote en negatieve verrassing. Het is nog onbekend mij waar zij nu verblijft. Ik hoorde enerzijds dat ze in het dorp zit van haar vriendje en anderzijds dat zij mogelijk is aangehouden door de politie omdat zij reisde zonder geldig reisdocument. Er gaan ook gedachten dat zij inmiddels al getrouwd is!! Het enige voordeel van deze gebeurtenis is dat ik het hele geval met de kinderen kon bespreken. Vooral het accent gelegd om toch met name de studie af te maken. Wanneer zij in een soortgelijke situatie terecht komen dan kunnen ze te allen tijde terecht bij zowel de huisvader als bij mij. Ook op school is een soort vertrouwenspersoon aanwezig. Al met al blijft het een trieste gebeurtenis.
Een tweede negatieve gebeurtenis vond een paar weken eerder plaats op de weg voor het tehuis op slechts 50 meter afstand. Bij een ongeval tussen een auto en motorrijder is deze laatste om het leven gekomen. Bij dit ongeval was sprake van alcoholgebruik en vermoedelijk slechte of geen verlichting. Ook hier weer van de nood een deugd gemaakt om op het rijgedrag van de kinderen te wijzen wanneer die met de fiets op pad gaan.
Een leuker bericht is dat het nieuwe varkenshok weer bewoond is. 3 Kleine biggen zijn gekocht. De kinderen hebben, volgens rooster, de taak om het hok schoon te maken en de biggen te voeren. Voor hen geen probleem omdat sommigen in hun eigen dorp ook al voor de varkens moesten zorgen. Wanneer deze week het kippenhok gereed komt dan kunnen we stellen dat de gehele veestapel compleet is en dat we zelfvoorziening hebben v.w.b. de eieren en mogelijk in de toekomst met vlees.
Naast de 3 nieuwe meisjes is er ook een nieuwe jongen. Hij is van de Karen-stam zodat we nu met recht kunnen zeggen dat we verschillende stammen helpen. De andere kinderen zijn van de Lisu stam. Voor de communicatie levert het geen problemen op. Alle kinderen leren op school de Thaise taal. Het is een jongere broer van iemand die in het guesthouse waar ik in Chiang Mai woon, heeft gewerkt. Ik ben eerst zelf wezen kijken in het dorp van deze jongen. Het is een wat andere streek dan waar de anderen kinderen vandaan komen. De rit er na toe is ook geweldig. De laatste 24 kilometer over een klei/stenen/kuilen bergweg. Het duurt een tijd voordat je arriveert in het dorp. Op de heenweg de pick-up volgeladen met allerlei spullen voor het dorp. Onderweg geef je mensen die naar hetzelfde dorp gaan een lift. Omdat je een van de weinige buitenlanders ben die in het dorp komen, blijf je gedurende de gehele periode een attractie. In alle vroegte van de morgen dat we terug zouden gaan, begon het behoorlijk te regenen en te onweren. Nadat de regen was opgehouden bleek dat de weg voor een auto zonder 4-wheeldrive onbegaanbaar was. Met geleende sneeuwkettingen!!! en een plaatselijke gids via een grote omweg teruggereden naar de hoofdweg. Na ca. 5 uur kwamen we weer langs het punt waar de klei/stenenweg begon. Samen met de 2 jongste jongens die al in het tehuis wonen heeft de nieuweling er overigens voor gezorgd dat in de omgeving van het tehuis nagenoeg geen vogel meer rondvliegt. Met de katapult, die ze overigens zelf maken, schieten ze op alles wat voorbijvliegt. Het ging mij te ver toen ik de ijskast opende en in het eierbakje een paar vogeltjes zag liggen. Meestal probeer ik om 's avonds iedereen tegelijk aan tafel te krijgen. Toen iedereen al zat kwamen de 2 jongsten aangestapt. Met een grote smile op hun gezichten en vol trots omdat ze een slang hadden gevangen. Ik vond het allemaal prachtig totdat ze dat beest in de keuken wilde leggen. Ondanks argumenten dat hij of zij niet gevaarlijk is en zeker niet giftig moest dat beest naar buiten. Ik vind dat beesten buiten horen.
Elke tweede zaterdag van januari viert Thailand kinderdag. Voor de kinderen van mijn tehuis betekent dit, dat zij op die dag naar een soort gemeentehuis gaan om daar met kinderen uit de omliggende dorpen wat spelletjes te spelen, mee te doen met een loterij, een dans- en zangwedstrijd bekijken, maar vooral klaarstaan als snoep wordt uitgedeeld. Na een paar uur is deze voorstelling voorbij en gaat iedereen weer naar huis. Zo ook wij.

Een moeder, van wie haar twee zonen in ons tehuis wonen, vroeg of zij met haar kleinzoon mee terug kon rijden. Natuurlijk kon dat. Toen zij achter in de pick-up stapte, klom er ook een andere vrouw in, met haar zoon van twaalf. Zij moesten naar hetzelfde dorp. Daar aangekomen vroeg deze mij volledig onbekende vrouw of haar zoon ook in het kindertehuis kon wonen, waardoor ook hij naar school kon gaan! Ik gaf haar eigenlijk een ontwijkend antwoord: in de trant van dat ik nog niet wist hoe het nieuwe (school)jaar zou gaan lopen. Ik blijf het vreemd vinden om je kind zomaar aan een onbekende, die je nog nooit hebt gezien, toe te vertrouwen.
Via "mijn" kinderen kwam ik te weten wie die vrouw was. Zij vertelden mij dat ze uit een ander Lisu-dorp is gekomen. Later hoorde ik nog dat een jaar of tien geleden haar man was overleden. Zij huurde een stukje grond met een hutje in dat dorp. De eigenaar heeft zijn grond weer nodig. Nu moest zij weg. Verder begreep ik dat haar gezondheid slecht is en dat zij bang is dat - wanneer zij doodgaat - niemand voor haar zoon kan zorgen. Ik heb haar hut bezocht. Die kan gemakkelijk worden geplaatst op de lijst van tien slechtste hutten die ik ken. Haar vraag en omstandigheden lieten mij niet los, hoewel ik wist dat ik op dit moment geen plaats was in mijn kindertehuis. Uiteindelijk vatte ik het plan op een sponsor te zoeken, die voor ongeveer 200 euro kon bijspringen. Met dit geld kan de jongen een jaar lang naar school, zijn schoolgeld, boeken, uniformen, middageten en het vervoer naar school te betalen. Voorlopig blijft hij bij zijn moeder wonen. Mocht zij komen te overlijden: dat zien we dan wel weer. De sponsor is gelukkig gevonden.
In de eerste helft van het jaar zijn er 2 grote acties gehouden ten bate van onze stichting. In februari hebben 3 leerlingen van het Johan de Witt gymnasium in Dordrecht een sponsorloop gehouden. Zij haalden ruim 2.200 euro op. Eind maart werd in Krimpen aan den IJssel een tentoonstelling georganiseerd door de quiltgroep "Lappiespassie". De gehouden loterij alsmede de verkoop van hilltribe-produkten leverde 1.700 euro op. Zowel de 3 leerlingen alsmede de quiltgroep worden bij deze opnieuw bedankt voor hun geweldige inzet.
Maar ook alle andere donateurs van onze stichting die ons steunen, worden opnieuw hartelijk bedankt. Zonder uw steun kunnen we hier weinig doen. Hartelijk dank.

Rekeningnummer NL85INGB0004670204 e-mail hilltribeschildren@outlook.com
De Stichting is door de Belastingdienst aangemerkt als Algemeen Nut Beogende Instelling(ANBI)