MAIL 2008

Maart 2008

Sinds mijn aankondiging in oktober jl., om het bestaande kindertehuis te gaan verlaten en elders een ander klein kindertehuis te gaan opstarten, is hier veel veranderd.
Het plan was om in het dorp Pa Mai grond te huren en daarop een kindertehuis neer te zetten. Bijna alles was rond. Zo was er overeenstemming met de eigenaresse van de grond, de bouwer van het huis (zijn prijs was aan de hoge kant, maar uiteindelijk zijn we daar wel uitgekomen) en met de scholen waren de contacten ook gelegd. Restte nog een gesprek met Poh Loeang (het dorpshoofd). Nadat de eerste afspraak niet door kon gaan (omdat meneer te diep in het glas had gekeken) werd een nieuwe afspraak gemaakt. Tijdens dit gesprek vroeg hij om een donatie die niets te maken had met gemeentelijke belastingen of zo maar wel voor eigen gebruik. Heel even heb ik overwogen om hierop in te gaan omdat de locatie zo geschikt was voor een kindertehuis, maar na overleg met meerdere personen besloten om dit toch maar niet te doen. De voornaamste reden is dat ik geen sponsor/donatie geld wens te gebruiken voor dergelijke (duistere) praktijken. Tevens omdat je in zo`n situatie ook nog het risico loopt dat het niet bij één betaling blijft, maar dat hij opnieuw betaling(en) eist wanneer het huis gereed is bijvoorbeeld.
Vervolgens moest ik dus snel op zoek naar een andere locatie en heb die gevonden in de buurt van de basisschool. Op dit terrein staan drie huizen, waarvan er twee te huur zijn. Ik heb het grootste huis gehuurd, waar straks ongeveer 18 kinderen in kunnen wonen. Het voordeel is dat dit huis dicht bij de basisschool staat. Een nadeel is dat het huis behoorlijk opgeknapt en uitgebreid moet worden. Voor het andere huis dat te huur staat is helaas nog geen budget beschikbaar.
Inmiddels wordt het huis onderhanden genomen. Een hele ris mensen is bezig om het huis woonklaar te maken voor de kinderen. Zo wordt: een nieuwe toiletgroep achter het huis gebouwd, de douches veranderd, de elektriciteit vernieuwd, een nieuw plafond aangebracht en wordt er geverfd. Een groot gedeelte van het huis is inmiddels van een nieuw dak voorzien, zodat het weer veilig is en het niet meer lekt als het regent. Toen ik enige weken geleden een aantal vrienden overhad, zei één van hen "hier kan je toch geen kinderen in huisvesten" en daar had ze enigszins gelijk in, maar dat was vóór de verbouwing. Men moet echter niet vergeten dat de meeste kinderen in hun eigen dorpjes slechts in schamele bamboehutten wonen. Vergelijk je dat dan met het kindertehuis, dan is dat voor hen al bijna een paleis. Zeker wanneer de verbouwing achter de rug is.
Nu de verbouwing loopt, moet natuurlijk de komende weken ook een hele inventaris worden aangeschaft; van bedden tot en met het keukengerei. Hiervoor ben ik al zo hier en daar gaan kijken en ben helaas tot de conclusie gekomen dat het budget behoorlijk overschreden gaat worden.
Om het huis gevuld te krijgen met kinderen hoef ik zelf geen enkele moeite te doen. Regelmatig word ik gebeld door mensen die ik nooit eerder heb gezien of gesproken en vraag me dan af hoe zij aan mijn telefoonnummer komen. Hoewel je soms hele droevige verhalen hoort, moet ik ze toch afwijzen. Een aantal van de kinderen die komen, zijn kinderen die eerst in het andere kindertehuis hebben gewoond. Zij kunnen het kostgeld gewoon niet betalen om daar te blijven wonen. Verder komen er nieuwe kinderen uit Wiang Haeng, een dorpje dat dicht bij de grens met Myanmar ligt. Drie van deze kinderen hebben geen ouders meer en woonden, tot op heden, bij hun oudere zus. Zij heeft echter totaal geen geld om haar broertjes naar de middelbare school te laten gaan. Verder zijn er twee kinderen die alleen nog een moeder hebben. Overigens ga ik eerst nog in hun dorp kijken om me enigszins op de hoogte te stellen van hun huidige leefomstandigheden.
De afgelopen week was ik uitgenodigd om bij de diploma-uitreiking te komen van een 2-tal jongens. Zij kregen hun diploma van de middelbare school. Hoewel zij het laatste jaar niet meer in het kindertehuis woonden, maar in een onderkomen bij de school, moest ik hen toch financieel blijven ondersteunen. Omdat ze geen ouders meer hebben, hadden ze mij gevraagd om bij de uitreiking aanwezig te zijn en het is fijn om te zien dat het uiteindelijk toch resultaat oplevert in de vorm van een diploma voor hen. Daarnaast hebben zij mij gevraagd of ik sponsors voor hen weet, zodat zij kunnen doorstuderen. Mede omdat ze zo gemotiveerd zijn ben ik dus ook bezig om sponsors te vinden voor hun vervolgopleiding.
Omdat alle activiteiten steeds meer uitbreiden, hebben Jeanne Opsteegh- van Liempd en ik besloten om onze privé stichting om te zetten in een officiële stichting. De oprichting van de officiële stichting is in een ver gevorderd stadium en ligt inmiddels bij de notaris. Mogelijk zal de ondertekening van de officiële stukken plaatsvinden tijdens mijn bezoek in de tweede helft van april. Wanneer alles is afgerond, wordt u hierover verder geïnformeerd. Langs deze weg wil ik de mensen, die hieraan hebben bijgedragen, alvast hartelijk bedanken.
Deze informatiebrief is wat aan de korte kant. In de volgende brief hoop ik wat uitgebreider te kunnen vertellen hoe het loopt in het kindertehuis want dat zal vanaf 12 mei moeten gaan draaien.

Augustus 2008

In de rondzend mail van mei heb ik u kunnen informeren dat de Stichting Hill Tribes` Children Mae Taeng officieel is geworden. Bij de notaris zijn de stukken gedeponeerd en zijn we ingeschreven in het register van de Kamer van Koophandel onder nummer 24435595.
Naast deze noodzakelijke officiële activiteiten, zijn we inmiddels van start gegaan met het kindertehuis. Na terugkeer in het huis, begin mei, dacht ik alleen de huisvader te kunnen begroeten. Wat schetste mijn verbazing toen bleek dat alle kinderen er al waren en zelfs meer dan verwacht. De huisvader vertelde mij dat hij het verstandiger vond om de kinderen, die uit zijn dorp komen, maar direct mee te nemen. Ze wisten, zo dacht hij, niet waar het huis stond. Ook had hij zijn zusje meegenomen. Het boterde (op z`n zachtst gezegd) niet tussen vader en dochter, dus was het veiliger om ook het zusje in het kindertehuis op te nemen. Daar er geen aparte slaapkamer voor meisjes beschikbaar is, slaapt zij bij haar broer op de kamer. Dit is overigens bij de Hill Tribes geen uitzondering, want daar slaapt meestal de hele familie in één ruimte. Zijn beslissing om haar mee te nemen was, zeker achteraf gezien, goed ingeschat want inmiddels woont ook de moeder al enkele weken in het huis omdat ze door haar man met een mes is bedreigd!! Een litteken is nog erg goed te zien. Zo heb je dus een kindertehuis onder je hoede en zo is het ook een opvangtehuis voor bedreigde moeders. Maar kijken hoe dit verder loopt.
De kinderen van de middelbare school zijn op maandag 12 mei voor het eerst naar hun nieuwe school gegaan. Ze waren behoorlijk gespannen, ondanks het feit dat ze met z'n tienen waren. Als vanzelfsprekend heb ik gevolg gegeven aan hun verzoek om met ze mee te gaan op hun eerste schooldag. Alhoewel ik tijdens voorafgaande gesprekken duidelijk had aangekondigd dat er voor de 1ste klas 8 nieuwe kinderen zouden komen, hadden ze dit op school blijkbaar niet goed begrepen. Overal moesten nog tafels en stoelen vandaan worden gehaald. De (klasse)leraar hield een toespraak voor zowel de leerlingen als de ouders/verzorgers. Het klaslokaal was daar echter niet op berekend, zodat een grote groep leerlingen (waaronder ook mijn kinderen) weer naar de gang werd gedirigeerd. Op een gegeven moment zat ik dus nog alleen in een schoolbankje achter in de klas. Herinneringen aan vroeger kwamen weer naar boven. Aan het eind van de dag werden er ook nog toespraken gehouden in een soort aula annex hangar. Daarvan heb ik echter het einde niet gehaald; ik snapte werkelijk niet waar het over ging en de kinderen kregen honger en wilden ook terug naar huis.
Op de lagere school ging het allemaal wat gemoedelijker, was daar al wat vaker geweest en vertegenwoordig daar, met 6 kinderen, 11% van het leerlingenbestand. Ook mijn toezegging, om de onderwijzer op school te helpen met Engelse les, werd zeer op prijs gesteld. Inmiddels mag ik op vrijdagmorgen de Engelse les verzorgen van groep 4, 5 en 6. Wanneer mijn oud-leraren Engels dit te horen krijgen, moeten ze toch wel tot de conclusie komen dat Boeddha/Boeddhisme het zo gek nog niet doet. Inmiddels draait het in het kindertehuis behoorlijk. Er zijn natuurlijk nog wel zaken die verbeterd kunnen worden, maar na een kleine 4 maanden ben ik absoluut niet ontevreden. De kinderen weten intussen wat ze wel en niet te doen staat. Hieronder valt zeker de schoolplicht, ongeacht of hun schooluniformen (ze hebben 4 verschillende) compleet zijn. Ze hebben de pech dat ik de meeste smoesjes en trucjes om daar onder uit te komen al ken (van verhalen natuurlijk, maar dat begrijpt u wel..).
Ze moeten ook allemaal hun steentje bijdragen en meehelpen met o.a. koken, schoonmaken, varkens voeren en boodschappen doen. Verder dienen ze ook hun eigen kleding te wassen en te strijken. Eigenlijk zouden ze ook nog moeten helpen in de groentetuin, maar dit project loopt nog niet geheel volgens plan en valt onder de "verbeterpunten". Hier wordt aan gewerkt. De kinderen van de middelbare school worden `s morgens al om 07.00 uur met de bus opgehaald om naar school te gaan. Misschien moeten we overwegen om een 4-tal brommers aan te schaffen, waarmee ze zelf naar school kunnen rijden. Dit bespaart voor de kinderen veel tijd. Nadeel is dat de aanschaf van de brommers zo'n 1.250 Euro kost, maar op langere termijn juist weer een besparing in de (reis)kosten oplevert.
Gedurende de laatste maanden zijn er ook een 4-tal families op bezoek geweest in het kindertehuis. Mede door slechte weersomstandigheden is één familie in het kindertehuis blijven overnachten. Eén van de kinderen wilde een T-shirt achterlaten en vroeg waar de wasmachine stond omdat het shirt een beetje vies was. Ik stuurde een van de kinderen met hem mee naar de "wasplaats". Een klein stromend beekje achter het huis..en de machine..dat zijn de kinderen zelf. Je had het gezicht van de "verwende?" Westerling moeten zien! Misschien dat er ooit nog een echte wasmachine aangeschaft wordt, maar dat heeft zeker op dit moment niet de hoogste prioriteit. Toen één van de andere bezoekster vertelde dat zij alle kinderen wel mee naar huis wilde nemen, vertaalde ik dat in het Thais aan één van de jongste kinderen. Hij dacht even na en zei toen dat hij toch liever bij mij wilde blijven. Natuurlijk heb ik zijn zakgeld meteen verhoogd van 1 naar 2 baht (is 4 eurocent).
Opvallend is dat bijna de helft van de kinderen een paar dagen ziek is geweest. Mogelijk heeft dit te maken met de weersomslag die zich rond juli afspeelt. In deze periode begint namelijk de regentijd en hebben we te maken met behoorlijke temperatuursveranderingen. Niet voor de Westerlingen want die hebben het dan nog allemaal warm, maar voor de lokale bevolking koelt het m.n. na de heftige regenbuien behoorlijk af. Voor de meeste kinderen is paracetamol en een paar dagen onder de dekens voldoende om te herstellen. De dekens alsmede de muskietennetten hebben de kinderen gekregen van een pas getrouwd stel, die tijdens hun huwelijksreis door Thailand ook een bezoek hebben gebracht aan het kindertehuis. Een actie, voor vertrek, leverde voor de kinderen dus onder meer de warme dekens op. In de bijlage een groepsfoto van alle kinderen die momenteel in het kindertehuis wonen. (zie Kinderen)
Een nevenactiviteit: Het afgelopen jaar waren er ook een aantal kinderen, die eerst in het oude kindertehuis hadden gewoond, maar daar niet meer konden blijven. De directeur van dat kindertehuis had problemen met de school en uiteindelijk zijn de kinderen daar de dupe van geworden. Gelukkig konden zij in een ander opvanghuis (naast de school) terecht. Ouders hebben zij niet meer en na drie jaar middelbare school zouden zij dus, vroegtijdig, aan het werk moeten. Met een leeftijd van 15 resp. 16 jaar is dat natuurlijk niet de beste oplossing. Ik heb hen de opdracht gegeven zelf een brief op te stellen over wie ze zijn, wat ze willen en waarom. De lerares Engels heeft deze brieven vertaald van het Thais naar het Engels en vervolgens heb ik die brieven doorgestuurd naar een aantal potentiële sponsors met als resultaat dat beide jongens nu 3 jaar kunnen doorstuderen aan een voortgezette technische school. Begin oktober ben ik wederom voor een kort verblijf in Nederland. Ik hoop u allen daar weer te ontmoeten.

Rekeningnummer NL85INGB0004670204 e-mail hilltribeschildren@outlook.com
De Stichting is door de Belastingdienst aangemerkt als Algemeen Nut Beogende Instelling(ANBI)